آئین راهپیمایی اربعین، حرکتی حماسی و مجموعه‌ای از باورها و آگاهی‌های جمعی است که تفسیر مشترک از اتحاد و همدلی در تحقق شعار “هیهات من الذله” را در خود جای داده است.
جمعیت چندمیلیونی که برای زیارت امام حسین (ع) در روز اربعین راهی سفری سرشار از معنویت و آرامش شده اند، فرصتی برای تجدید عهد با آرمان‌های امام حسین (ع) و نمادی از همبستگی و تعاملات فرهنگی و سیاسی میان مسلمانان از ملیت‌ها و اقوام مختلف است.
مسیر مهربانیِ حرم تا حرم با پذیرایی گرم و خارج از توصیف مردم عراق آغاز می‌شود و هزاران قافله قدسی جلوه می کند و دست، هفت آسمان عرش را به فرش فرا می‌خواند،و در یک نگاه همچون صحرانی عرفات، ترجمان سمفونی صحرای محشر می‌شود.
در این وادی الطاف بی‌نهایت، کرامت خدای حکیم در وجود بندگانش تجلی یافته و به نام علی(ع)رو احترام حسین(ع) همه به همدیگر کمک می‌کنند، از خستگی و خاموشی، نداری و ناتوانی، اضطراب و نا امنی، کسالت، کدورت، درد و دنیا طلبی هیچ خبری نیست و ارادت و اعجاز اهل بیت عصمت و طهارت(ع) همه را به خرسندی و خوشحالی، نکویی و نجابت، آرامش و امنیت و ارادت و اجابت تبدیل کرده است.
در حقیقت موجودیت جمعی تشیع با پیاده‌روی اربعین و این اجتماع به عالم شناسانده می‌شود و بر مبنای آن در ذهنیت اجتماعی تثبیت خواهد شد. به طوری که وقتی در جهان اسمی از شیعه آورده می‌شود در چارچوب معنایی که وجود دارد، پیاده‌روی اربعین به عنوان نمادی از شیعه شناخته می‌شود.
قدرت‌آفرینی پیاده‌روی اربعین منحصر به فرد است و تاکنون هیچ راهپیمایی یا اجتماعی نتوانسته همچون ظرفیت پیاده‌روی اربعین به ساخت قدرت قوام بخشد؛ بنابر آنچه گفته شد و به اقتضای فضای خودجوش اربعین، تنها جنس رسانه‌های خرد امکان پوشش این پدیده مهم و بزرگ را داراست که از جنس راهپیمایی اربعین خودجوش و فراگیر باشند. تا بتوانند دقیقاً مفاهیم این راهپیمایی را در محیط شبکه‌های اجتماعی ثبت و به افکار عمومی جهانیان منتقل کنند.
یادداشت: سید ذبیح اله امام زاده – کارشناس مسئول خبر ورسانه
